Moi bo día:

Antes de máis nada, vai a miña gratitude inmensa ao xurado (Bea Fariñas, Ramón Caride, Alberte A. Lugrís, Xavier Senín, Xulio Ríos e, en especial, a Olga López, que presentou a candidatura de Canto eu e a montaña baila). Vai tamén a cantas persoas contribúen ou contribuíron, dun xeito ou doutro, á longa traxectoria deste Plácido Castro, e a Paco Feixó pola súa xenerosidade. Así mesmo, como non, a Irene Solà, por escribir como escribe, pois non cabe dúbida de que, por boa que sexa unha tradución, só as que teñen detrás un orixinal excelente reciben premios. Por último, á Kalandraka, que escolleu a obra e ma propuxo no momento oportuno.

Cada premio á tradución é, non só unha recompensa ao esforzo que esixe reescribir co máximo rigor posible unha obra literaria noutra lingua, senón un chanzo que se sobe na escada da visibilidade. Durante moitos anos foi un labor calado e en ocasións mesmo anónimo. Porque ao tradutor, sendo o amante máis fiel do texto co que namora, cómprelle ser discreto, pasar inadvertido, non delatarse nunca. É ese aspecto o que, entre os oficios da linguaxe, máis me atraía da tradución (poder exercelo desde a casa e na sombra sen me ter que enfrontar á xente acotío, que ninguén soubese de min). Foi ese motivo polo que desistín de matricularme no que entón era unha diplomatura en Tradución e Interpretación, mesmo se por fin comprendera o que quería ser. Con todo, ao longo dos anos descubrín que esa actitude supuña cavar a propia cova, pois é a visibilidade, por moito que me pese, o que nos dignifica. O rostro que nin se ve nin ten nome non se respecta. De aí que, malia o estrés que me fai mal durmir nos días previos e o resaibo que me deixa cada exposición pública, me teña obrigado nestes anos a acudir ás mesas redondas e outros foros aos que me convidan para falar deste meu amor cego pola recreación de obras alleas.

Pois que a tradución literaria galega colabora no arrequecemento da lingua, abríndolle portas e ampliándolle horizontes, ben merece que esa achega se lle recoñeza xustamente no seu Día Internacional. Aproveito o altofalante, daquela, para lles dar a en hora boa a todas as profesionais galegas de calquera especialidade que hoxe o celebran co orgullo de sabérense cada día pezas humanas fundamentais para ese arrequecemento.

Acabo, aínda sabendo que me repito, coa que é para min a mellor definición de tradutor, palabras do escritor portugés Gonçalo M. Tavares, no canto VII da súa Viaguem à Índia:

[…] Um tradutor habita um país intermédio,

um país que não existe no mapa, país hesitante,

país que é feito da invenção vocal

de dois amantes aparentemente

incompatíveis. Se existissem mais tradutores

o número de guerras diminuiria, quem

duvida?

Grazas ao Alcalde e á Concelleira de Cultura por nos acolleren na Casa do Concello.