“En primeiro lugar, quero expresar o meu agradecemento:
- ao meu editor por deixarme traducir e confiar en min
- aos/as correctores, porque como eu non son falante nativa de galego, tiveron un traballo moi duro cos meus textos, máis ca nada os primeiros, donde había moito que facer
- ao profesorado do Departamento de Filoloxía Galega na Universidade de Vigo – todos e todas que me deixaron falar en galego, ou no que eu coidaba que era galego, daquela, e que me animaron sempre a seguir falando
- a miña pensión, que me fai máis doada a miña adicación ás actividades que me gustan
- á Fundación Plácido Castro e os membros do xurado por entender a valía da obra de Karin Boye.
- á artista que fixo o “trofeo”, que é unha obra nun estilo que me aprace moito.
Sobre a obra que gañou o premio teño que dicir unhas poucas cousas, breves porque xa se falou dela neste acto.
É unha novela que lin no Instituto de Bacharelato en Suecia, e que xa daquela me impresionou moito. Tamén limos a obra poética de Karin Boye, que é moi coñecida en Suecia, e que é maravillosa.
Kallocaína é unha obra que debe ler a xente que non se dá de conta dos perigos dunha dictadura, para que vexan os sinais que indican que está a chegar. Son: o desprezo polas ciencias “que non son útiles”, ou sexa as Humanidades, a Filosofía, e o estudo das linguas minoritarias.
Outro sinal é a chegada da censura. Nesta obra, hai unha frase que di: as asociacións, canto máis intelectuais, menos perigo teñen. O que non entende “o vulgo”, non ten perigo para os dirixentes dun estado dictatorial. Canto menos educación, mellor. Máis fútbol, máis tele, máis botellón, e menos pensar.
Karin Boye suicidouse no mesmo ano do meu nacemento. Foi o ano da entrada das tropas de Hitler en Dinamarca e en Noruega. No meu fogar, unha casa grande perto da fronteira de Noruega, tiñamos tropas aloxadas, agardando o peor. Teño unha fotografía dun soldado de uniforme e co fusil no ombro, levando o meu irmán dun ano de idade da man. Suecia salvouse, pero Boye, iso xa non o sabría.
Máis nada, moitas grazas.”
