Sen fillos
Escoitei na noite os pombos
No seu niño remexendo,
Pombos salvaxes, mais doces
Como a man d’un neno ao peito.
E berrei, “¡Estade quedos!”
No peito as bagoas sentindo,
“Calade, que unha muller
Sen fillos vos está ouvindo”.
[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949].
O fin d’un día
Pés que hoxe non chegaron a ningures,
(Días valeiros, ¿para qué vivirei?)
O repouso para máns que rén fixeron.
(Mañán será outro día, ¡loitarei!)
Alma que nunca precisou do prego,
(Días valeiros, ¿para qué vivirei?)
Aquí, afinal, chegaches ao repouso.
(Mañán será outro día, ¡loitarei!)
Sono, que estás tan lonxe como o prego
(Días valeiros, ¿para qué vivirei?)
Ten pieade, libértame da noite.
(Mañán será outro día, ¡loitarei!)
[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949].
Un home que ara
¡Ponse o sol no silenzo! Arredor, terra inculta e labrada, e un home;
Xunto d’el dous cabalos — ¡o Arado!
¡Terra inculta e labrada, e as bestas, no solpor este home do abrente,
Cô Arado — o xémeo da Espada, que funda cidades!
“¡Domador que fixechel-o Arado, que labral’a Terra!
¿Ouves algo a través das edades?
¿Estarás por acaso rezando, isolado na luz do solpor?
“Mais, ¿qué son para ti, fillo e amo da terra, os deuses nascidos do ceo?
Certamente ti pensas en Pan, ou en Wotan, ou Dana”.
“¿E por qué pensas n-eles? ¿Foi Pan quen che trouxo esas bestas?
¿Fixo Dana mais brandas as dôres do parto? ¿Puxo Wotan as mans
no arado?
“Mais ¡que importa a tua necia resposta! Home soio e curvado
prá terra,
Queda xa un día menos de loita. Da gracias ao deus que dá a noite”.
………………………………………………………………………..
Ven a noite que cai lentamente; terra inculta e labrada se funden;
Xunto âs bestas está o domador, sobre d’elas o alto da testa.
¿O alto da testa? Sô eso: mais n-ela se atopan o fondo do inferno , o alto do ceo,
Os deuses, e tronos, e prazos, e púrpuras, carros e grorias.
[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949].