Thomas Moore

Thomas Moore

O mozo trovador

Pra a guerra fóise o mozo trovador

Que nas fías da morte xa se atopa

Cinguíu do pai a espada e pendurou

a sua arpa indómita nas costas

e dixo, “¡Ouh ti, terra do cantar!,

si todos te atraicióan

hai unha espada para te gardar,

e unha fidel arpa que te louva”

Caéu o mozo mais hostil grillón

Non venceu a alma súa orgullosa

A arpa amada nunca máis falou

Pois rachou as suas cordas todas.

E “¡Os ferros “, dixo, “non te han lixar,

De heróis e amantes alma!

Nacéu pra os puros, ceibes, teu cantar,

Nunca, nunca has soar escrava…”.

 

[“Deportes e himnos irlandeses”. Faro de Vigo, 05/12/1965.]

 

 

A arpa de Tara

A arpa que antano nas salas de Tara

da música a alma vertía,

pendúrase muda nos muros de Tara

cal si aquela alma fuxira.

Así se finou i treme da groria,

e durme de outrora o orgulo,

e os bós corazóns que batían na lóa

non sinten xa máis aquel pulso.

Pra os xefes e as damas brilantes xa hoxe

a arpa de Tara non se inza,

o acorde senlleiro que sóa na noite

só conta unha historia de ruína,

Así a Liberdade ben pouco hoxe esperta,

e o seu latexar só se sinte

si algún corazón, indignado reventa

en proba de que Ela inda vive.

 

[“Posdata a un comentario lírico-deportivo”, Faro de Vigo, 12/06/1965]