W.B. Yeats

W.B. Yeats

O violinista de Dooney

 

Cando o meu violín toco en Dooney,

baila a xente cal onda do mar;

meu curmán é abade en Kilvarnet,

en Mocharabuiee meu irmán.

Eu paséi xunto deles e olléinos

nos seus libros de pregos a ler;

eu lía no meu, de cantigas,

que na feira de Sligo merquei.

O chegarmos ó cabo do tempo,

a onde Pedro se senta con pompa

ha sorrirlle ós tres vellos espritos

mais abrirme o primeiro a sua porta.

Poilos bós son tamén sempre ledos,

a non ser que más sorte lles cadre,

e ós ledos lles gusta o violín,

e ós ledos lles gusta bailare.

E ó verenme alí, toda a xente

vai chegar xunto a min e dirá

“Eche o violinista de Dooney”

e han bailar como a onda do mar.

 

[“Arpas, gaitas y violines”. Faro de Vigo, 03/10/1965.]

 

 

 

O poeta desexa os panos do ceo

 

Si eu tivese eses panos bordados de ceo,

Traballados con luces de ouro e de prata,

Eses panos azules, e foscos, i-escuros,

Os da noite, e o día, e a meia craridade,

Eu tendería os panos, debaixo dos teus pés:

Mais como son tan probe soio teño os meus soños;

Tendín estes meus soños debaixo dos teus pés;

Camiña docemente, que andas sobre os meus soños.

 

[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949.]

 

 

 

As aves brancas

 

¡Si poidésemos ser, miña amada, brancas aves na escuma do mar!

Xa nos cansa o meteoro namentras a sua chama inda fica a brilar,

E o luceiro azulado da tarde, que no  borde do ceo se pendura,

Espertounos coa chama na i-alma, miña amada, inmorrente tristura.

 

Un fastío nos chega do lirio e da rosa, orballados, no ensoño,

Ah, non soñes con eles, amada, nin coa luz do fuxinte meteoro,

Ou da estrela azulada que agarda, pendurada do orballo na queda,

Pois trocarnos en duas aves brancas sobre a escuma vagante quixera.

 

Enfeitízanme innúmeras illas, e tantas Danaanas ribeiras,

Onde o Tempo nos esquecería, e xamais chegarían as penas,

Lonxe axiña da rosa e do lirio, e da chama de inquedo brilar,

¡Si poidésemos ser aves brancas, aboiando na escuma do mar!

 

[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949.]

 

 

 

Cando xa sexas vella

 

Cando xa sexas vella, e gris, e chea de sono

Dormites xunto ao lume, colle este libro, e lêndo

De vagar, soña un pouco co’aquel ollar tan tenro

E aquelas fondas somas que tiveron teus ollos;

 

Como moitos amaron a tua gracia leda,

I-esa beleza, teu amor falso ou sentido;

Mais un amóu en ti o peregrino esprito,

E todal-as tristuras da tua cara inqueda.

 

E sobre as barras roxas da lareira inclinada

Marmura, un pouco triste, como o amor fuxira,

Para irse a camiñar nos montes, alá enriba,

E n-un mundo de estrelas esconder a sua cara.

 

[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949. Galicia Emigrante, nº 8, 1955].