O violinista de Dooney
Cando o meu violín toco en Dooney,
baila a xente cal onda do mar;
meu curmán é abade en Kilvarnet,
en Mocharabuiee meu irmán.
Eu paséi xunto deles e olléinos
nos seus libros de pregos a ler;
eu lía no meu, de cantigas,
que na feira de Sligo merquei.
O chegarmos ó cabo do tempo,
a onde Pedro se senta con pompa
ha sorrirlle ós tres vellos espritos
mais abrirme o primeiro a sua porta.
Poilos bós son tamén sempre ledos,
a non ser que más sorte lles cadre,
e ós ledos lles gusta o violín,
e ós ledos lles gusta bailare.
E ó verenme alí, toda a xente
vai chegar xunto a min e dirá
“Eche o violinista de Dooney”
e han bailar como a onda do mar.
[“Arpas, gaitas y violines”. Faro de Vigo, 03/10/1965.]
O poeta desexa os panos do ceo
Si eu tivese eses panos bordados de ceo,
Traballados con luces de ouro e de prata,
Eses panos azules, e foscos, i-escuros,
Os da noite, e o día, e a meia craridade,
Eu tendería os panos, debaixo dos teus pés:
Mais como son tan probe soio teño os meus soños;
Tendín estes meus soños debaixo dos teus pés;
Camiña docemente, que andas sobre os meus soños.
[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949.]
As aves brancas
¡Si poidésemos ser, miña amada, brancas aves na escuma do mar!
Xa nos cansa o meteoro namentras a sua chama inda fica a brilar,
E o luceiro azulado da tarde, que no borde do ceo se pendura,
Espertounos coa chama na i-alma, miña amada, inmorrente tristura.
Un fastío nos chega do lirio e da rosa, orballados, no ensoño,
Ah, non soñes con eles, amada, nin coa luz do fuxinte meteoro,
Ou da estrela azulada que agarda, pendurada do orballo na queda,
Pois trocarnos en duas aves brancas sobre a escuma vagante quixera.
Enfeitízanme innúmeras illas, e tantas Danaanas ribeiras,
Onde o Tempo nos esquecería, e xamais chegarían as penas,
Lonxe axiña da rosa e do lirio, e da chama de inquedo brilar,
¡Si poidésemos ser aves brancas, aboiando na escuma do mar!
[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949.]
Cando xa sexas vella
Cando xa sexas vella, e gris, e chea de sono
Dormites xunto ao lume, colle este libro, e lêndo
De vagar, soña un pouco co’aquel ollar tan tenro
E aquelas fondas somas que tiveron teus ollos;
Como moitos amaron a tua gracia leda,
I-esa beleza, teu amor falso ou sentido;
Mais un amóu en ti o peregrino esprito,
E todal-as tristuras da tua cara inqueda.
E sobre as barras roxas da lareira inclinada
Marmura, un pouco triste, como o amor fuxira,
Para irse a camiñar nos montes, alá enriba,
E n-un mundo de estrelas esconder a sua cara.
[Poesía inglesa e francesa vertida ó galego, 1949. Galicia Emigrante, nº 8, 1955].